Ik had eigenlijk al lang een burn-out moeten hebben. Ik heb mezelf uitgewoond, vermoeid, bijna door de toeslaande verveling in de academische mallemolen laten vermalen, ik heb lood in mijn schoenen gehad, jeuk gehad van protocolneukers en rondjes gezwommen in de circulaire bureaucratie. Uiteindelijk werd ik moe van mezelf, oververmoeid,…
…
De laatste jaren wordt ineens veelvuldig het woord millennial in één zin genoemd met het woord burn-out. Ik zie mezelf niet als millennial. Eigenlijk ben ik ook geen 28, maar 50. En toch ook weer 28. En 40. En soms zelfs 20 of 60. Maar dat hangt van de context af; fysieke leeftijden zijn maar getalletjes. Eigenlijk is niets in mijn ontwikkeling normaal, en normaal hangt dan weer af van de cultuur en het milieu waarin je geboren en opgegroeid bent. Vaak is me gevraagd of ik expres zo abnormaal doe.
….
Ik trok me terug in het veilige semi-kluizenaarschap van mijn rijke innerlijke leven, waarbinnen ik intens genoot van het bezoeken van vreemde landschappen en sterrenstelsels. …
…
De confrontatie met mijn externe leven maakte me in vlagen verdrietig en eenzaam. Mijn leeftijdgenoten hadden geen kaas gegeten van mijn gedachtegangen, kennis, vocabulaire en fantasie. Mijn taalgebruik in de klas maakte me daar tot het professortje, terwijl ik zocht naar raakvlakken met kinderen die om wat voor reden dan ook afweken van het vulgair-populaire. …
…